dinsdag 2 maart 2010 Aardbeving Chili

Tamar: Hallo lieve mensen,

Bedankt voor alle lieve en bezorgde berichtjes. Iedereen is erg benieuwd naar mijn ervaringen dus bij deze....:)

Het was midden in de nacht. Ik was laat naar bed gegaan en toen ik wakker werd was mijn eerste gedachte wat is er nu weer aan de hand. Na bijna zeven maanden reizen ben ik er inmiddels wel aangewend dat mensen luidruchtig een dorm binnen komen in beschonken toestand. Maar dit keer was het anders. Mijn bed schudde hevig en een meisje uit mn dorm riep, Tammie is this an earthquake, toen was ik in één keer klaar wakker ik riep terug dat we ons bed uit moesten en onder de deurpost moesten gaan staan (want dat doen ze altijd in de films). We zaten helemaal op de derde en bovenste verdieping en een paar meiden wilden naar beneden maar het leek mij verstandiger eerst te wachten tot het over was. Ja, daar sta je dan onder de deurpost, op het moment zelf was ik nog wel redelijk kalm. Maar het is een heel raar gevoel. Je moet de muur vasthouden voor balans en het maakt een lawaai. Heel bizar. Toen het klaar was (wat een eeuwigheid leek) zijn we naar beneden gegaan om bij de voordeur in de deurpost te wachten. Gelukkig kwam iedereen daar naar toe. Er bleken nog een aantal meiden in een club te zijn waar we wel ongerust over waren. Maar verder was iedereen redelijk rustig. De nachtwacht wist niet wat er aan de hand was en wat we moesten doen. Ik vroeg hem hebben jullie hier geen protocol voor? Nee dat hadden ze niet. Toen kwam er een politieagent om te checken of iedereen ok was. Todos bien? Si todos bien en weg was hij. Wisten we nog niets. Daar zaten we met zn alle buiten schaars gekleed want iedereen was zijn bed uit gevlucht en het was erg koud. De electriciteit was uitgevallen en mensen liepen met zaklampen over straat en de sirenes waren oorverdovend.

Gelukkig kwam de eigenaar van het hostel aangereden die gelijk de touwtjes in handen nam. We moesten allemaal weer naar binnen en hij ging alle kamers controleren om alles wat gevaarlijk zou kunnen zijn en om zou kunnen vallen op de grond te zetten. Toen ik hem vroeg wat we moesten doen als het weer gebeurde was hij heel duidelijk. Hij zei dat het zeker weten weer zou gebeuren want we zouden naschokken krijgen, dat we dan in de deurpost moesten gaan staan en absoluut niet naar beneden komen tot dat het klaar was. Ok duidelijk. Nou vervolgens ga je in je bed liggen en op dat moment voelde ik pas angst. Mijn bed lag onder het plaster dat van het plafond naar beneden gevallen was. Daar lig je dan. Ik was vooral bang dat het weer zou gebeuren en dat het dit keer niet zo goed zou aflopen. De hele nacht door hebben we kleine schokken gevoeld, maar op het moment dat je dacht nu ga ik mn bed uit hield het alweer op.

´s Ochtends vroeg was er echter nog één harde beving. Sarah het meisje dat naast me lag en ik keken elkaar aan en waren in één beweging ons bed uit om weer braaf onder de deurpost te gaan staan. Gelukkig viel het dit keer mee. Later die ochtend bleek pas hoeveel schade er was en dat het vliegveld gesloten was. Een deel van het plafond van het hostel was ingestort en een enorm stuk steen had de tafel buiten in tweeen gebroken. Het hele hostel lag onder het stof. We hadden nog steeds geen electriciteit en ik ben met 2 andere meiden de straat op gegaan om een telefoon of internet te vinden. Dit bleek zinloos, maar je moet wat. Er lag overal glas op de grond en stukken van gebouwen die naar beneden gevallen waren. De stoplichten deden het niet maar er reden wel auto´s. De straten die eerder zo druk waren dat je door de menigte heen moest duwen waren heel rustig. Alle winkels waren dicht. Toen ik dichter bij het centrum kwam bleken veel van de gebouwen waar ik eerder in de week nog zulke mooie foto´s van gemaakt had vernield. Oude gebouwen met veel geschiedenis. Een grote flat stond bovenaan in de fik en de vlammen die eruit kwammen waren beangstigend. Al met al besefte ik al gauw dat ik het nog goed getroffen had.

De hele dag hebben we nog kleine naschokken gevoeld. Ik zou zaterdag eigenlijk naar Auckland, Nieuw Zeeland vliegen maar het vliegveld heeft veel schade opgelopen en is dus gesloten. Het laatste nieuws is dat het vliegveld 3 maart weer open gaat. De vliegtuigmaatschappijen weten nog niets en het is nog even afwachten wanneer ik Chili uit kan. Al met al besef ik hoeveel geluk ik heb gehad als ik de beelden op de televisie zie van onder andere Concepcion. Het lijkt alsof hier de tijd stil staat. Iedereen wacht af tot dat er meer bekend is en dat is het enige wat we kunnen doen.

Liefs Tamar

5 reacties:

 Roelie reageerde op 2 maart 2010 om 20:11

Erg indrukwekkend en wat fijn dat je dat van die deurpost wist....Gelukkig doet internet het en zijn we op de hoogte. We duimen nog een keer voor een vlucht,je weet maar nooit. Liefs en groetjes,
Roelie, ook van RAM en poot van Juno  

 Caren reageerde op 3 maart 2010 om 12:04

Hee meis, leuk om te lezen hoe Argentinië je is bevallen! Wat een mooie verhalen.. Ik krijg bijna zelf zin om op wereldreis te gaan! (dat is gek, bijna hè!) hihi
Ben benieuwd wanneer de vlucht naar NZ lukt! dikke kus!  

 Val reageerde op 3 maart 2010 om 12:05

wooooooooooooooooooooow wat heftig! Saved by the deurpost :)! hehe, ik zie wel helemaal voor me hoe jij daar wijzelijk staat in alle paniek: "do you have a protocol for this?"

Very cool baby ;)

Kusje!  

 Lineke reageerde op 3 maart 2010 om 19:29

Hai Tamar,
Toch nog steeds karma! Volgens mij hebben jullie een paar angstige uurtjes beleefd. Een bizarre gewaarwording moet dat zijn,de ene dag een mooi gebouw zien en een paar uur later is er niets van over. Als je de beelden op tv ziet, hebben jullie geloof ik nog mazzel gehad. Nu maar hopen dat het vliegveld weer snel open is. Chili heb je nu wel gezien denk ik ;). Op naar de nieuw wereld! We blijven met je meegenieten.
Liefs,
Lineke  

 Maartje reageerde op 16 maart 2010 om 20:16

Tamar! Inmiddels ben je al wel in NZ, veel plezier daar babe! Je bent een toppertje!
Kusjes  

Een reactie posten

Aanmelden bij Reacties posten [Atom]

<< Terug naar de voorpagina