dinsdag 2 maart 2010 Aardbeving Chili

Tamar: Hallo lieve mensen,

Bedankt voor alle lieve en bezorgde berichtjes. Iedereen is erg benieuwd naar mijn ervaringen dus bij deze....:)

Het was midden in de nacht. Ik was laat naar bed gegaan en toen ik wakker werd was mijn eerste gedachte wat is er nu weer aan de hand. Na bijna zeven maanden reizen ben ik er inmiddels wel aangewend dat mensen luidruchtig een dorm binnen komen in beschonken toestand. Maar dit keer was het anders. Mijn bed schudde hevig en een meisje uit mn dorm riep, Tammie is this an earthquake, toen was ik in één keer klaar wakker ik riep terug dat we ons bed uit moesten en onder de deurpost moesten gaan staan (want dat doen ze altijd in de films). We zaten helemaal op de derde en bovenste verdieping en een paar meiden wilden naar beneden maar het leek mij verstandiger eerst te wachten tot het over was. Ja, daar sta je dan onder de deurpost, op het moment zelf was ik nog wel redelijk kalm. Maar het is een heel raar gevoel. Je moet de muur vasthouden voor balans en het maakt een lawaai. Heel bizar. Toen het klaar was (wat een eeuwigheid leek) zijn we naar beneden gegaan om bij de voordeur in de deurpost te wachten. Gelukkig kwam iedereen daar naar toe. Er bleken nog een aantal meiden in een club te zijn waar we wel ongerust over waren. Maar verder was iedereen redelijk rustig. De nachtwacht wist niet wat er aan de hand was en wat we moesten doen. Ik vroeg hem hebben jullie hier geen protocol voor? Nee dat hadden ze niet. Toen kwam er een politieagent om te checken of iedereen ok was. Todos bien? Si todos bien en weg was hij. Wisten we nog niets. Daar zaten we met zn alle buiten schaars gekleed want iedereen was zijn bed uit gevlucht en het was erg koud. De electriciteit was uitgevallen en mensen liepen met zaklampen over straat en de sirenes waren oorverdovend.

Gelukkig kwam de eigenaar van het hostel aangereden die gelijk de touwtjes in handen nam. We moesten allemaal weer naar binnen en hij ging alle kamers controleren om alles wat gevaarlijk zou kunnen zijn en om zou kunnen vallen op de grond te zetten. Toen ik hem vroeg wat we moesten doen als het weer gebeurde was hij heel duidelijk. Hij zei dat het zeker weten weer zou gebeuren want we zouden naschokken krijgen, dat we dan in de deurpost moesten gaan staan en absoluut niet naar beneden komen tot dat het klaar was. Ok duidelijk. Nou vervolgens ga je in je bed liggen en op dat moment voelde ik pas angst. Mijn bed lag onder het plaster dat van het plafond naar beneden gevallen was. Daar lig je dan. Ik was vooral bang dat het weer zou gebeuren en dat het dit keer niet zo goed zou aflopen. De hele nacht door hebben we kleine schokken gevoeld, maar op het moment dat je dacht nu ga ik mn bed uit hield het alweer op.

´s Ochtends vroeg was er echter nog één harde beving. Sarah het meisje dat naast me lag en ik keken elkaar aan en waren in één beweging ons bed uit om weer braaf onder de deurpost te gaan staan. Gelukkig viel het dit keer mee. Later die ochtend bleek pas hoeveel schade er was en dat het vliegveld gesloten was. Een deel van het plafond van het hostel was ingestort en een enorm stuk steen had de tafel buiten in tweeen gebroken. Het hele hostel lag onder het stof. We hadden nog steeds geen electriciteit en ik ben met 2 andere meiden de straat op gegaan om een telefoon of internet te vinden. Dit bleek zinloos, maar je moet wat. Er lag overal glas op de grond en stukken van gebouwen die naar beneden gevallen waren. De stoplichten deden het niet maar er reden wel auto´s. De straten die eerder zo druk waren dat je door de menigte heen moest duwen waren heel rustig. Alle winkels waren dicht. Toen ik dichter bij het centrum kwam bleken veel van de gebouwen waar ik eerder in de week nog zulke mooie foto´s van gemaakt had vernield. Oude gebouwen met veel geschiedenis. Een grote flat stond bovenaan in de fik en de vlammen die eruit kwammen waren beangstigend. Al met al besefte ik al gauw dat ik het nog goed getroffen had.

De hele dag hebben we nog kleine naschokken gevoeld. Ik zou zaterdag eigenlijk naar Auckland, Nieuw Zeeland vliegen maar het vliegveld heeft veel schade opgelopen en is dus gesloten. Het laatste nieuws is dat het vliegveld 3 maart weer open gaat. De vliegtuigmaatschappijen weten nog niets en het is nog even afwachten wanneer ik Chili uit kan. Al met al besef ik hoeveel geluk ik heb gehad als ik de beelden op de televisie zie van onder andere Concepcion. Het lijkt alsof hier de tijd stil staat. Iedereen wacht af tot dat er meer bekend is en dat is het enige wat we kunnen doen.

Liefs Tamar

5 reacties | Lees reacties

Argentinie

Tamar: Tango, Evita, Gaucho´s, polo, mate, steak & wijn. Dit zijn de dingen die belangrijk zijn voor de Argentijnen. Uiteraard heb ook ik hier mijn portie wel van gehad. Na Iquazu zijn we vertrokken naar Buenos Aires. Wat een prachtige sfeervolle stad. We verbleven in het hostel Rancho Urbano wat tijdens ons verblijf in Argentinie een beetje als een vervangend huis begon te voelen. De lieve mensen die daar werkten deden hun uiterste best om ons verblijf in Buenos Aires en Argentinie zo mooi mogelijk te maken.

In BA hebben uiteraard alle plekken die met Evita te maken heeft bezocht. Zoals het Evita museum, de begraafplaats en natuurlijk Casa Rosada. In Argentinie betaal je voor een steak en wijn minder dan voor een salada met water (god I love this country) en wanneer je een glas wijn bestelt in een restaurant krijg je een enorme bel met wijn waar je minder voor betaald als voor een colaatje. Hier hebben we natuurlijk volop gebruik van gemaakt. Ik geloof dat ik in mijn leven nog nooit zoveel steak gegeten heb en goedkope maar lekkere wijn gedronken heb.
Wat natuurlijk ook niet gemist mocht worden was een tangoshow. We zijn, zo hebben we ons laten vertellen, naar de beste show in BA geweest verzorgt door de oh zo behulpzame mensen van ons hostel. De show was erg indrukwekkend en ik heb er erg van genoten. Verder hebben we Bocca, een wijk met restaurantjes en kraampjes bezocht en zijn we naar San Telmo geweest. San Telmo is de wijk in BA om antiek te kopen. En hoewel dat niet erg mijn ding is staat op zondag de hele straat vol met kraampjes waar je leuke en zinloze souvenirs kunt kopen, wat dan wel weer erg leuk is.

Vanuit BA zijn we met de bus naar Puerto Madryn vertrokken. Hier hebben we twee tours gedaan. We hebben vooral een heleboel dieren gezien. Een penquincolonie van 2 miljoen mannetjes in pak groot, zwart/witte dolfijnen, zeehonden en een heleboel verschillende volgels waar ik de namen niet meer van weet (sorry Aafien). Vanuit Puerto Madryn zijn Gaby en ik vertrokken naar Bariloche. Hier wachtte Carol Jones op ons die ons meegenomen heeft op een 3daagse paardrijtocht door de bergen. Wat een ontzettend gave, bijzondere, mooie en soms zware ervaring. Het heeft iets bijzonders om op een paardenrug door the middle of nowhere te rijden. Met z´n vieren reden Gaby, ik, Carol en haar hulpje Lisa op plekken waar je normaal gesproken niet zou komen. Carol had voor onze tocht 1 van haar koeien laten slachten en nu had ze een enorme homp vlees mee in een plastic zak wat voor Gaby en mij drie dagen lang steak betekende (ja we hebben het erg zwaar gehad). Op het moment dat we op een rustplaats kwamen maakte ze een kampvuur haalde het vlees tevoorschijn en hing dat in 1 van de bomen. Een bizar gezicht. Water haalde we uit de kreek en we waren eerst erg bang om ziek te worden. Maar Carol was een geweldige kok (erg knap hoe ze met zo weinig middelen elke dag weer ontbijt, lunch en diner tevoorschijn toverde) en we hebben heerlijk gegeten zonder ziek te worden. Carol en Lisa sliepen ´s nachts in de open lucht op paardendekens maar voor ons had ze een klein tentje meegenomen. Verder sliepen we op paardendekjes en in onze meegenomen slaapzakken, want wat was het koud ´s nachts!! Het naar de w.c gaan was een avontuur op zich. Probeer je maar eens tactisch terug te trekken om een boom of struik te zoeken om je behoefte achter te doen (need I say more?).

De laatste dag bracht Carol ons ´s avonds naar ons hostel in Bariloche. Dit hostel (penthouse 1004) was een bijzonder hostel aangezien het in het penthouse van een enorm apartementencomplex zat. Je moest de locatie echt weten want (wat je dan weer via via hoort) nergens staat aangegeven dat er een hostel zit. Je loopt dus het gebouw in neemt de lift naar de bovenste verdieping (wat mij erg deed denken aan de twilightattractie in Disneyland Parijs) en helemaal aan het einde van de gang zit een deur waar 1004 op staat. Eenmaal binnen heb je een prachtig panoramisch uitzicht van de stad.
Vanuit Bariloche zijn we met de bus vertrokken naar El Calafate en na een busreis van 28 uur kwamen we eindelijk aan. In El Calafate hebben we een boottour geboekt zodat we de glaciers van dichtbij konden bekijken. Het was werkelijk waar prachtig. Niet in woorden te omschrijven dus jullie moeten de foto´s maar bekijken ;)

Vanuit El Calafate zijn we de grens naar Chilie overgestoken en zijn we naar Punta Arenas gegaan. Hier zijn we ´s avonds samen met Peter onze Amerikaanse roommate naar een feest geweest. Een Chileense versie van de tentenfeesten in Nederland. Of terwijl veel bier en Chileense smartlappen. We waren de enige touristen en vielen nogal op met ons blonde haar maar we hebben het erg leuk gehad. Maar het was alweer tijd om verder te reizen naar the end of the world. Ook wel bekend als Ushuaia. Hier hebben we 5 dagen gezeten waarin we niet zo veel gedaan hebben. De meeste dingen hadden we gedurende onze reis naar het zuiden al gezien en aangezien de tours erg duur waren wilden we dit niet nog een keer doen. We hebben één boottour gedaan waar we wederom penquins, zeehonden en volgels (waarvan ik de naam nog steeds niet weet) gezien hebben. In ons hostel hebben we een aantal leuke meiden ontmoet (een uitnodiging om één van hen in Ibiza op te komen zoeken hebben we alweer in onze zak) en we zijn een paar keer uit geweest.

Ik heb het erg naar mn zin gehad in Ushuaia maar ik keek wel uit naar onze vlucht terug naar BA. Eenmaal aangekomen in BA zijn we terug gegaan naar het hostel waar we eerder gezeten hadden en het voelde een beetje als thuiskomen. De eerste dag zijn we naar de film geweest, een chickflick uiteraard. De volgende dag zijn we voor twee dagen vertrokken naar Montevideo (Uruquay, yeeh weer een stempel in mn paspoort) waar we twee heerlijke dagen op het strand doorgebracht hebben. Toen weer terug naar BA uiteraard naar ons favorite hostel. Onze laatste dag in BA stonden we onze grootste uitdaging tot nu toe. Polo! Lach maar.....het is een stuk moeilijker dan het eruit ziet. We hebben ontzettend veel lol gehad maar ik heb er flink wat spierpijn aan overgehouden. Onze laatste avond hebben we op onze kamer champagne (gekregen van onze polovriend) gedronken. Het was veel te snel ochtend en toen ging ik op weg, voor het eerst alleen, met het vliegtuig naar Santiago. Bij de gate kwam ik heel toevallig Peter (de Amerikaanse jongen die we in Punta Arenas hadden leren kennen) tegen die dezelfde vlucht had. Inmiddels zit ik alweer een bijna een week in Santiago. Ik heb een walkingtour gedaan, musea bezocht en ben ik naar Valparaiso een stadje dichtbij Santiago geweest. Ik heb al veel mensen leren kennen en ben nog nauwelijks een moment alleen geweest wat met erg meevalt. Ik heb ontzettend veel zin in Nieuw Zeeland en ik hoop daar snel te kunnen komen.

Liefs van jullie chica Tamar

0 reacties | Lees reacties

maandag 1 maart 2010 Aardbeving Chili

Antal: Aangezien de eerste reacties over de aardbeving al binnen zijn gekomen op deze website toch maar even een update over de situatie hier. Allereerst wil ik iedereen bedanken voor alle lieve berichtjes en het medeleven vanuit Nederland. Zoals de meesten van jullie wel weten gaat het met mij en Tamar prima. We hebben contact via de mail en doen er allebei alles aan om een vlucht naar Auckland te krijgen, we zouden namelijk zaterdagavond vliegen, maar onze vlucht is uiteraard gecancelled. Ondanks al onze inspanningen wordt ook continu verteld dat we niks anders kunnen doen dan afwachten. Dus dat doen we nu ook maar.

De aardbeving zelf was natuurlijk flink schrikken. Ik lag te slapen toen het gebeurde en ik kan je vertellen, dat was niet leuk wakker worden haha. Zodra de beving stopte keerde de rust echter snel terug en ben ik weer naar bed gegaan. Pas de volgende ochtend werd duidelijk hoe groot de schade was, vooral in Concepcion. Ook werd mij verteld dat het vliegveld gesloten was wegens schade, dus dat ik niet zou vliegen die avond.

Later die dag ben ik de stad ingegaan, om te kijken hoe het er hier in Santiago voor stond. Er was wel veel schade, maar voornamelijk kleine beschadigingen aan gebouwen. Er lagen veel bakstenen op straat en hier en daar wat glas. Ik heb wat foto's gemaakt en die op Twitter gepost. Daar werd ik toen al snel benaderd door mensen van NOS, RTL, SBS, Channel 9 en CNN! Eerst werd mij door de NOS gevraagd of ik een verslagje wilde schrijven van mijn belevenissen. Dit verslag werd, samen met mijn foto's, geplaatst op de website van NOS. Het is hier nog na te lezen. Daarna werd ik op Skype gebeld door iemand van CNN die erg enthousiast was over mijn foto's. Ze vroeg of ik live op CNN wat wilde vertellen over deze foto's. Dat wilde ik natuurlijk wel. Het verslagje is hier terug te zien. Tijdens deze uitzending werd ik ook nog benaderd door de Australische nieuwszender Channel 9, waar ik later ook een interview voor heb opgenomen. Of dit is uitgezonden weet ik niet. Zondag werd ik benaderd door Hart van Nederland en door BNR Nieuwsradio, wederom met de vraag of ik een interview op wilde nemen. Deze items zijn ook nog na te kijken/luisteren. Hart van Nederland is hier te vinden. En BNR Nieuwsradio hier.

Kortom, ik heb me de afgelopen dagen niet hoeven vervelen! Gisterenavond was ik wel echt helemaal kapot en ben ik lekker vroeg naar bed gegaan. Vandaag lijkt het alsof er niks is gebeurd. Alle winkels zijn weer open, de metro rijdt weer en iedereen is gewoon weer aan het werk. Nu maar hopen dat het een beetje op wil schieten met onze vlucht naar Auckland, want ik vind het zonde dat deze tijd verloren gaat.

Jullie worden natuurlijk op de hoogte gehouden!

1 reacties | Lees reacties